“1990ல் எனக்கு தேசிய விருது கிடைத்த பிறகு, எனது கிராம மக்களுக்கு கருப்புப் பானை தயாரிக்கும் கலையில் பயிற்சி அளிக்க அரசு என்னை நம்பி கொடுத்தது. இப்போது எனது கிராமத்தைச் சேர்ந்த 200 முதல் 300 பேர் பானைகள் தயாரிக்கத் தொடங்கி, வருமானம் ஈட்டி வருகின்றனர். இப்போது அதே கலையில் தேசிய விருது பெற்ற மேலும் இருவர் எங்கள் கிராமத்தில் உள்ளனர். எனது இளைய மகன் 2005 ஆம் ஆண்டு முதல் வசந்த் குஞ்ச் நகரில் மட்பாண்டக் கடை நடத்தி வருகிறார். நுங்பி, உக்ருலில் இருந்து பொடி செய்யப்பட்ட மூலப்பொருட்கள் டெல்லிக்கு அனுப்பப்பட்டு, ஐந்து முதல் ஆறு பேர் கொண்ட திறமையான குயவர் குழுக்கள் கருப்பு பானை மற்றும் பெரிய வடிவமைப்புகளை உருவாக்குகின்றனர். தலைநகரில் தேவை இருப்பதால் கடை உரிமையாளர்கள் மொத்தமாக வாங்கி பயன்படுத்துகின்றனர். ஒரு கொள்வனவில் 200 முதல் 500 துண்டுகள் வரை விற்பனையாகிறது, மற்றும் விலை நன்றாக உள்ளது. எனது 33 வயது மகன் கருப் பானை உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பதிலும், தொடர்ந்து அதிகரித்து வரும் வாங்குபவர்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதிலும் நல்ல வியாபாரம் செய்கிறார்” என்கிறார் மச்சிஹான் சாசா. இவர் சில்ப் குரு அங்கீகாரம் உட்பட இரண்டு முறை தேசிய விருது பெற்றவர்.
சசாவுக்கு 3 மகன்களும் 1 மகளும் உள்ளனர். மூத்தவருக்கு மாநில விருதும், இரண்டாவது மகன் மாவட்ட விருதும் பெற்றவர்கள். கடைசியாக டெல்லியில் கருப்பு பானை தயாரிப்பதற்காக விருது பெற்றார். மட்பாண்டக் கைவினையின் ‘சுருண்ட நுட்பமான’ கருப்புப் பானையை உருவாக்கும் கலையை அவர் தொழிலில் குயவராக இருந்த அவரது தந்தையிடமிருந்து கற்றுக்கொண்டார்.
சசா 1950 இல் ஏப்ரல் 10 அன்று பிறந்தார். 1970 இல், அவர் தனது தந்தைக்கு பானை தயாரிப்பில் உதவத் தொடங்கினார். 3 சகோதரர்கள் மற்றும் நான்கு சகோதரிகளில் சாசா மற்றும் அவரது தம்பி பானை செய்கிறார்கள். அவரது இளைய சகோதரர் அவரிடம் பயிற்சி பெற்றார். சசாவுக்குப் பள்ளியில் ஆர்வம் இல்லை. அதனால் தந்தையுடன் சேர்ந்தார். “இளம் குயவர் – நீங்கள் வெட்கப்பட வேண்டாமா” என அவரது நண்பர்கள் அவரை கிண்டல் செய்வார்கள். ஆனால் சாசா தனது 20வது வயதில் மட்பாண்ட தொழிலை தொடங்கினார்.
1979ல் மாவட்ட அளவில் விருதுகளைப் பெறத் தொடங்கினார். அவரது முதல் பரிசு 25 பைசா. ஒரு கண்காட்சியில் அவருக்கு அங்கீகாரம் கிடைத்தது. அடுத்த ஆண்டு, உங்களிடம் புதிய வடிவமைப்பு இருந்தால், உங்களுக்கு பரிசு கிடைக்கும் என, உக்ருல் மாவட்ட குழு அவருக்கு வழங்கிய உறுதிமொழிக்கு அமைய, அவர் புதிய வடிவமைப்புகளை உருவாக்கத் தொடங்கினார். சசா பல்வேறு திட்டங்களின் கீழ் மானியங்களைப் பெறத் தொடங்கினார். அவர் பெற்ற உதவித்தொகை ரூ.5/10/20 ஆயிரம். சாசா 1979 முதல் சர்வதேச சந்திப்புகள் உட்பட 80 க்கும் மேற்பட்ட கண்காட்சிகளில் கலந்து கொண்டார். அவர் கண்காட்சிகளில் முதல் மற்றும் இரண்டாம் பரிசுகளைப் பெறுகிறார். இப்போது கறுப்பு மட்பாண்டத்தில் வேலை செய்பவர்கள் அதிகம். மேலும் இந்த தயாரிப்பு பிரபலம் மற்றும் விளம்பரத்திற்காக பரவலாக பயன்படுத்தப்படுகிறது. “உயர்ந்த நபர்கள் உங்களைச் சந்திக்க வருகிறார்கள், அரசாங்கம் உங்களுக்கு உதவி செய்கிறது. நீங்கள் சிறந்ததைச் செய்கிறீர்கள், நாங்களும் உங்கள் வழியைப் பின்பற்றுவோம்’’ என்பது அவரை சிறுவயதில் கிண்டல் செய்த நண்பர்களின் தற்போதைய வார்த்தைகள்.
எனது தேசிய விருதுக்குப் பிறகு மக்கள் என்னிடம் பயிற்சி பெறுகிறார்கள். அப்போது அரசு ஜவுளி அமைச்சகத்தின் வளர்ச்சி ஆணையர் (கைவினைப் பொருட்கள்) கீழ் ரூ.250 உதவித்தொகையுடன் பயிற்சியாளர்களை ஊக்குவித்தது. 25 பேர் கொண்ட முதல் குழு 1990 இல் பயிற்சி பெற்றது. அடுத்த ஆண்டு மேலும் 20 பேர் பயிற்சி பெற்றனர், இது தொடர்ந்து ஆறு ஆண்டுகள் தொடர்ந்தது. எனது கிராமத்திலும் அதற்கு அப்பாலும் குயவர்கள் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. ஒவ்வொரு வீட்டாரும் சொந்தமாக உருவாக்குகிறார்கள், அவர்கள் இப்போது இந்த துறையில் நிபுணத்துவம் பெற்றவர்கள்’’ என்று புன்முறுவலுடன் கூறுகிறார் வலிமையான மனிதரான சாசா.
லிசன் கல் என்பது மூலப்பொருளான கல்லின் பெயர். இது கறுப்புக் கல் – உக்ருல், கபுங்ரூமில் காணப்படும் கருப்பு பாறை. மண்ணானது உக்ருலின் சாலா கிராமத்தின் அருகே காணப்படும் சலனலி மண். சாலா கிராமத்தில் மக்கள் யாரும் இல்லை. மூலப்பொருள் – நான்கு கிலோமீட்டர் பாறை. ஆற்றங்கரையிலிருந்து நமக்குக் கிடைக்கும் மண். “நாங்கள் கல்லை தூள் செய்து, சிறந்த துகளை வடிகட்டுகிறோம். சரியான விகிதம் 3 கிலோ கல் மற்றும் 2 கிலோ மண். பூரி தயாரிப்பில் உள்ள மாவுப் பசையைப் போன்று தயாரிக்க, தூள் செய்யப்பட்ட கல்லையும் மண்ணையும் தண்ணீரில் சரியாக கலத்தல் வேண்டும். நேரம் நுகர்வு வடிவம், அளவு மற்றும் வடிவமைப்பை சார்ந்துள்ளது. இது அரை மணி நேரம் அல்லது ஒரு மணி நேரத்தில் முடிக்கப்படும். பச்சை மூங்கில் குச்சிகளால் மெருகூட்டல் செய்யப்படுகிறது, பின்னர் பானை நெருப்பில் வெளிப்படும்’’ என்று சசா விளக்கினார். ஒருவர் அதை எவ்வாறு பயன்படுத்துகிறார் என்பதைப் பொறுத்தது அதன் ஆயுள் காணப்படும் என்கிறார். உயன் (சமையல் பாத்திரம்) 10 முதல் 12 ஆண்டுகள் வரை நீடிக்கும். ஆனால் கீழே விழுந்தால் அது உடைந்து விடும்.
ஒரு நபர் ஒரு நாளைக்கு 5 முதல் 6 ஹம்பை வரை செய்யலாம். மறுநாள் அது பளபளப்பதற்காக மெருகூட்டப்படுகிறது. மற்றும் 2/3 நாட்களுக்கு பிறகு அது தீ தீப்பிழம்புகளால் சுடப்படுகிறது.
